ثبت کننده ی داده یا دیتا لاگر یا داده بردار نام وسیله ای الکترونیکی است که داده هایی را که به وسیله حسگرهای تعبیه شده در دستگاه یا ابزار و حسگر های خارجی تامین میشوند را در طول زمان ذخیره میکند . اکثر دیتا لاگر ها بر پایه ی یک پردازنده رقمی (یا رایانه ) طراحی و ساخته میشوند . آنها عموما کوچک و قابل حمل بوده و به وسیله ی باتری تغذیه میشوند به علاوه به یک ریز پردازنده مجهز بوده و دارای حافظه داخلی جهت ذخیره سازی و تعدادی حسگر میباشد .

برخی از دیتا لاگر ها به رایانه متصل میشوند و میتوان با استفاده از نرم افزار آنها را فعال کرد و داده های کنترل شده رامشاهده و تجزیه و تحلیل کرد , در حالی که بقیه دارای رابط محلی ( مانند صفحه کلید و صفحه نمایش ) بوده و می توانند از آنها به صورت وسیله ای مستقل استفاده کرد .

 پروتکل های فراوانی برای دیتا لاگر ها استاندارد سازی شده اند که یک پروتکل هوشمند را نیز شامل میشوند , SDI-12 به این پروتکل اجازه میدهد تا برخی از وسایل ابزار دقیق به انواع دیتا لاگرها متصل شوند . استفاده از این استاندارد به مقبولیت زیادی در خارج از صنعت محیط زیست دست نیافت . همچنین برخی از شرکت های فعال در این زمینه، امروزه از استاندارد MODBUS پشتیبانی میکنند .

 این استاندارد که بر مبنای CanBUS یا ISO 11898 بنا شده است به صورت سنتی در زمینه کنترل صنعتی استفاده می شود که امروزه استفاده از آن بسیار بیشتر از گذشته شده است . از کاربرد های این دیتا لاگر میتوان به ذخیره در ایستگاه هواشناسی بدون مراقبت , ذخیره در ایستگاه های بدون مراقبت هیدروگرافی , ذخیره خودکار رطوبت خاک , ذخیره ی خودکار فشار گاز , شمارش ترافیک جاده , اندازه گیری دما (رطوبت و...) مواد فاسد شدنی در حین انتقال محموله , مانیتورینگ فرآیند برای نگهداری و عیب یابی کاربرد ها , تحقیقات حیات وحش , اندازه گیری لرزش و شرایط حمل (ارتفاع سقوط) در توزیع , مانیتورینگ سطح مخزن , مانیتورینگ محیط زیست , آزمایش خودرو و ... اشاره کرد .

 یکی از اصلی ترین مزایای استفاده از دیتا لاگر ها قابلیت جمع آوری 24 ساعنه اطلاعات است . دیتا لاگرها معمولا به محض فعالسازی بدون مراقبت رها شده تا در طول دوره دیده بانی اندازه گیری نموده و اطلاعات را ذخیره کند . این قابلیت اجازه میدهد تا تصویری جامع و دقیق از شرایط محیط تحت نظر مانند دمای هوا یا رطوبت بدست آید .